tag:blogger.com,1999:blog-7741862033134015812024-02-19T02:31:31.973+01:00Songs of MonstersConfesiones y traiciones de un alma erranteVictoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.comBlogger129125tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-48711961047097756772023-05-03T17:14:00.001+02:002023-05-03T17:14:25.949+02:00RageOdio.<div>Desprecio.</div><div>Rechazo.</div><div>Olvido.</div><div>Desvanecimiento.</div><div>Desfigurar.</div><div>Tóxico.</div><div>Furia.</div><div>Llanto.</div><div>Arrancar.</div><div>Latidos.</div><div>Daño.</div><div>Irreparable.</div><div>Roto.</div><div>Caos.</div><div>Límite.</div><div>Engaño.</div><div>Ansiedad.</div><div><br></div><div><br></div><div>La percepción de estas palabras nunca es agradable, si se sienten.</div><div>Pero sentirlas está bien.</div>Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-90425212314043386562023-03-06T15:03:00.001+01:002023-03-06T15:05:03.611+01:00Carta a L.R.D.<i>Querida amiga,</i><div><i>Qué complicado que es escribirte, hace tanto que no nos ponemos al día... en primer lugar, ¿cómo estás? Por aquí poco podemos contar, la vida ha se ha ido entrelazando, ya sabes, en un cúmulo de infortunios y golpes de suerte que han provocado que nuestros caminos se hayan ido separando.</i></div><div><i>Pero eso no significa que me haya olvidado de ti, ¡cómo hacerlo! Siempre fuiste una persona entrañable, de esas que pocas veces se conocen. </i></div><div><i>Me vienen muchas cosas a la cabeza de cuando nos conocimos, hará este año dieciséis años de aquello. ¡Qué edad tan compleja! Creíamos ser más de lo que éramos, tan diminutamente mayores, que no nos lo creíamos ni nosotros. Recuerdo que mi primera impresión sobre ti fue que eras una chica tímida, de esas que no querían llamar excesivamente la atención. He de decir que me caíste bien desde el minuto cero.</i></div><div><i>Cuanto más te fui conociendo, más pude ver lo que tu corazón albergaba; mucha paz, humildad y bondad, algo que, a día de hoy, no he vuelto a encontrar en ninguna otra persona. Única, quizá, sería la palabra.</i></div><div><i>A partir de ahí el resto es historia. Muchos momentos de felicidad, tristeza, rabia y alegría se fueron acumulando en nuestro historial de adolescencia (todas las estupideces que hicimos son dignas de anotar en un libro, seguro que estás de acuerdo con ello). </i></div><div><i>Mucho ha pasado de todo aquello, pero aun lo recuerdo como si de ayer mismo estuviera hablando. Si bien es cierto que el tiempo y las circunstancias nos distanciaron, también es verdad que saber de tu felicidad me alegraba, me hacía recordar y pensar en que todo iba bien.</i></div><div><i>En realidad, hay muchas cosas que me gustaría decirte, tantas y a borbotones que no lo entiendo ni yo.</i></div><div><i>Me gustaría habértelas dicho antes.</i></div><div><i>Me gustaría haberte visto y darte un último abrazo.</i></div><div><i>Me gustaría que estuvieras aquí para poder decirte todo lo que quiero a borbotones.</i></div><div><i>Pero se que estás bien, se que ya no vas a volver a pasarlo mal, sea como sea.</i></div><div><i>Gracias por honrar mi vida con tu presencia, ha sido un honor todo lo que viví contigo.</i></div><div><i>Espero volver a verte, amiga.</i></div><div><div><br></div></div>Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-11433967760187580272023-01-05T17:13:00.001+01:002023-01-05T17:13:09.075+01:002023: El Retorno de las Musas<p style="text-align: justify;"> ¡Feliz año a todo el mundo! Espero que hayáis tenido todos una buena entrada de año y bla, bla, bla, todas esas cosas típicas que se dicen cuando uno acaba de entrar en año nuevo. </p><p style="text-align: justify;">Cierto es que es una buena temporada para empezar planes. Bueno, a falta de poder reiniciarse en la vida tenemos los eneros, ¿no? Estoy segura que más de uno (o más bien el 99% de la población mundial) reiniciaría su vida, pero cómo no, sabiendo lo que sabe. Si es que en el fondo... la ironía de la naturaleza humana, lo patético del pensamiento. </p><p style="text-align: justify;">En fin, mucha crítica pero, como todos, al final las masas nos arrastran (y nuestra naturaleza también, lo siento, soy humana... creo). Y como buen intento de humana que soy, me he hecho mi minilista de propósitos. En realidad no es una lista de propósitos, llamarla así se me antoja como "eh, pero es una sugerencia, tú a tu ritmo, nena". ¿Nena? Te odio, cerebro. </p><p style="text-align: justify;">(Todo esto son conversaciones que una tiene consigo misma, a veces escribirlas es divertido y te muestra cómo estás de la cabeza. La respuesta siempre es mal.)</p><p style="text-align: justify;">El caso es que la lista es de objetivos. Eso sí suena serio. Quiero esto, allá voy. Como más profesional, más directo. En el fondo se que no deja de ser un tecnicismo, pero el significado que cada uno le da a las palabras es el que es. Alguna función de la lengua se llamará así, ya ni me acuerdo. </p><p style="text-align: justify;">En definitiva, objetivos. Esas cosas que a veces dan un poquitito de miedo hacer pero que te hacen ver cuán capaz eres de lo que quieres. Es una putada, no lo vamos a negar, vernos capaces de algo y tener que pasarlo mal para ello (en la mayoría de los casos, vamos). ¿No os recuerda esto un poco al cristianismo? Vale, dejémoslo, que entramos en camisa de once varas y no es el momento. Venga, vamos a por el objetivo. Y luego el sufrimiento (o "sufrisión" para los Gen-Z) del durante el cumplimiento del objetivo. Y ya para acabar el ciclo, poniéndonos que se consigue, la gran pregunta: ¿y ahora qué? </p><p style="text-align: justify;">No se vosotros, pero yo ya me planteo todo esto antes de empezar. y me agobio. Mucho. Tanto que ya ni empiezo, me da pereza o un ataque de ansiedad (un beso para todos los ansiosos, ¡nosotros podemos!). Se que no está bien, pero luchar contra uno mismo se suele hacer doloroso y, volviendo al tema de ser humanos, intentamos evitar lo doloroso, dicen.</p><p style="text-align: justify;">Bueno, pues tras toda esta divagación de pensamiento, que ha sido mucha y muy pesada, he de decir que mi máximo objetivo es enfrentarme a mi misma, en todos los aspectos. Mejorar para mi y para todos los que me rodean. Eso como objetivo primo personal. El siguiente es retomar mi escritura, ya que hace poco más de un mes mis musas decidieron despertar de un largo, pero larguísimo letargo que ya me hacía dudar de su existencia. </p><p style="text-align: justify;">La verdad, el despertar de las musas ha sido gracioso, cuanto menos. Me encontraba yo una noche, durmiendo plácidamente en mi cama <i>king-size</i> (este detalle es pura fardada, me disculpan los envidiosos), cuando mi subconsciente, que parece ser estaba gracioso, decidió meterme en un precioso sueño donde me compraba una serpiente de color azul eléctrico y con una peculiar característica: los colmillos eran los incisivos. Cómo no, mi "yo-morfeístico" decidió que se llamaría <i>Nosferatu</i>. Ea, así sin anestesia. Parece un sueño sin más, lo se, pero lo gracioso de todo esto es que a medida que iba avanzando en el sueño, y mientras jugaba con mi serpiente azul de ojos bondadosos (ojo, ojos bondadosos, una serpiente), a la que había habilitado una habitación de recreo para ella solita (que ni mis cobayas tienen, cabe aclarar), me daba cuenta progresivamente que... bueno, que tenía ofidiofobia. Algo que es verdad en el mundo consciente. Después de comprarla. Y jugar con ella. Lo juro. </p><p style="text-align: justify;">El caso es que cuando desperté, sin saber si reírme o cagarme del miedo más atroz que haya podido sentir en mi vida, de repente llegaron. Ellas, las musas. Las hermosas, sabias, e hijas de puta de <i>mis </i>musas que me tenían <i>abandonadísima </i>porque en el fondo me <i>odian</i>. Discutí con ellas durante el resto de la noche. Bueno, más bien las eché la bronca. Ni un lo siento las muy zorras. Pero me iluminaron y me dieron una idea tan obvia que me dolió. Vamos si me dolió, como si fuera nueva.</p><p style="text-align: justify;">Aclaro, por si acaso os abstraéis entre tanta estupidez, que todo esto son procesos mentales que mantengo conmigo misma constantemente. Valoración <i>one more time</i>: mal.</p><p style="text-align: justify;">No se por qué Nosferatu hizo que volvieran. Quizá fue casualidad, pero honestamente, la casualidad es un recurso demasiado gastado, y soy demasiado esotérica para creérmelo. Así que, en resumen, mis musas volvieron porque soñé con una serpiente siendo ofidiofóbica. <i>Chapeau.</i></p><p style="text-align: justify;">Y como soy muy reflexiva me dio por pensar en los objetivos del año nuevo. Y me dije a mi misma "querida, vamos a empezar bien". Y así quiero continuar, por lo que vamos a aprovechar cada uno de estos ramalazos "musísticos". </p><p style="text-align: justify;">Esto ya es uno de esos ramalazos, no os penséis. </p><p style="text-align: justify;">Así que nada, anticipo que se vienen nuevas creaciones, vamos viendo los progresos en general de todo. </p><p style="text-align: justify;">Gracias a todos por leer a esta tarada ofidiofóbica, se os quiere fuertemente. </p>Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-28896738625216909132022-11-11T05:00:00.001+01:002022-11-11T05:00:02.293+01:00Sin ida (cómo volverse loco)<span ;="">Se me flotan en el aire los recuerdos de una noche prohibida.</span><br>
<span ;="">Se me vienen a la mente formas, gestos y sonrisas.</span><br>
<span ;="">Se me evocan en los ojos aquellas miradas furtivas.</span><br>
<span ;="">Se me oyen los oídos con palabras malditas.</span><br>
<span ;="">Se me desdibujan las formas de andar que tenías.</span><br>
<span ;="">Se me desoyen las notas que tu voz tañían.</span><br>
<span ;="">Se me desafinan los ojos que brillantes veían.</span>
<br><br><span ;="">Se me iba la vida mientras la vivía.</span><br>
<span ;="">Se me va el aire, se me va.</span><!--/data/user/0/com.samsung.android.app.notes/files/clipdata/clipdata_bodytext_221111_045633_951.sdocx-->Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-21077231025606465382022-09-21T18:19:00.001+02:002022-09-21T18:19:12.653+02:00Septiembre.Y que me dio por pasarme por aquí.<div>Y que me dio por leer.</div><div>Y que me dio por recordar.</div><div>Y que me dio por sonreír.</div><div>Y que me quedo por aquí, no vaya a ser que se me olvide volver.</div>Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-64034321708147704162019-08-21T01:50:00.002+02:002019-08-21T01:50:30.950+02:00Ironman"Mi papá es Ironman".<br />
Suena gracioso, pero no lo es. Todo lienzo pintado, sea cual fuere su obra, esconde una luz y una sombra. A veces la obra es la luz, escondiendo detrás de ella la oscuridad que la ha formado. Otras veces es la oscuridad la retratada, que opaca la luz inspiradora de su creación. Quizá este sea el primer caso.<br />
<br />
No es fácil tragar con la noticia. "Un día estás bien y al otro, puf, ea, al arrastre". No, realmente no es nada fácil.<br />
Ha habido noticias peores, por supuesto. Aquí el desconocimiento hace una parte importante del trabajo, como siempre (¡qué malo es desconocer!). Todo es nada, pero esa nada general es un mundo explotando en el universo de uno mismo. No se puede valorar, desde luego, el daño o el miedo; nadie tiene más miedo que nadie, solo tiene miedo, su miedo. Lo mismo que el dolor. Es inútil medir los sentimientos en cantidad, como si fuera un litro de leche o cien gramos de pan (ojalá fuera tan, tan sencillo).<br />
Preventivo, lo llamaron. Y lo es, no lo dudo. Pero ese litro de miedo, junto con esos taitantos gramos de dolor, mezclado con la ayuda del Desconocimiento (en mayúsculas, como las "cosas bonitas" de las Súpernenas) han hecho que cada minutos se transformara en horas, y estas, en días interminables; cada día interminable es una eternidad.<br />
Parece ser que la cosa también va de percepciones, vaya.<br />
Percepciones y sentimientos. Luego, actitudes. He ahí la naturaleza humana.<br />
<br />
Mi tendencia natural es el drama (uau, un <i>plot twist</i>), por lo que tiendo a magnificar un poco las cosas. No lo hago a propósito, soy así; como todo en el ser humano, modificable. Si bien es cierto que el drama me hace reaccionar de maneras insospechadamente histriónicas a cualquier evento, circunstancia, noticia, acontecimiento o efeméride, también me hace pensar. Mucho. Y también me invita a reflexionar, cómo no, también muy intensamente.<br />
Curioso, cuanto menos, resulta que el drama también es útil (<i>plot twist again</i>).<br />
Reflexionas sobre las situaciones, y sacas, como siempre, conclusiones, que pueden o no variar, pero que las vas a utilizar, cuanto menos, durante un periodo de eternidades indefinidas:<br />
<br />
<u>El miedo es la cara contraria del orgullo, la misma moneda.</u> Esta me la dijo un gran amigo y apoyo emocional, y analizando bien, es tan cierta como decir que las croquetas de tu madre son las mejores del mundo. La moneda se llama "protección", cuyas caras no dejan de ser las reacciones tomadas para llevarla a cabo. Ambas útiles, pero tan solo en ocasiones especiales (como el vestido de Nochevieja, incómodo y absurdo).<br />
<br />
<u>Todo se puede solucionar, excepto la muerte. </u>Esta es mi favorita. Con cada eternidad que pasa, más la valoro y más la abrazo como mantra vital. No hay situación insolventable, sea de un modo u otro. Aquí también entra el quid humano, ese cóctel Molotov de percepción, sentimiento y actitud. Digo Molotov como podría decir "Sex on the Beach", el caso es que es un cóctel.<br />
También entra en juego la mal llamada voluntad, o la capacidad de querer resolver las cosas. Esta es optativa, como las asignaturas de la carrera más chulas. También determinante, creo.<br />
Con el tema de la muerte discrepo; estoy abandonando el nihilismo y creo en el ser humano, puede que lo de la muerte se solvente en un futuro no tan lejano (<i>hello</i>, zombies).<br />
<br />
<u>Querer es poder. </u>Esta me veo obligada a tragarla (venga, decidlo). Pero es verdad, querer es poder. Como persona pre-ex-fumadora (¿esto existe?) es necesario creerlo. Y tiene complejo de Visa, vale para cualquier cosa en cualquier lugar del mundo.<br />
<br />
<u>A cada cerdo le llega su San Martín</u> (lo espero y lo deseo).<br />
<br />
<u>Cuando sientes indiferencia, enhorabuena, lo has superado. </u>Otra gran verdad del universo cósmico.<br />
<br />
<u>Somos tan ciegos que no vemos lo que tenemos enfrente por mirar hacia el horizonte. </u>Este es el que más me ha dolido aprender. Vueltas y más vueltas en la cabeza, dolores de alma y muchas noches de confusión y llanto lo acaban demostrando.<br />
<br />
<u>Demuestra lo que sientes, nunca temas a ser tú. </u>Otro mantra vital. Es tan fácil de decir y tan difícil de llevar a cabo... requiere un nivel de seguridad en uno mismo tan grande que asusta. Pero también se consigue, y con ello, la paz.<br />
<br />
Creo que esos son los más destacables. Todo esto lo escribo desde una de las sillas acolchadas de un hospital, con la luz apagada, actuando en mi tragicomedia como vigilia de uno de mis superhéroes favoritos. A veces hace muecas de dolor, y cuando tose se agarra el pecho, como si no quisiera que su corazón saliese bailando. Pero sé que va a estar bien.<br />
<br />
Mi padre es Ironman, y sí, me encanta que lo sea.Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-37830039530622307002019-07-08T20:38:00.000+02:002019-07-08T20:39:52.274+02:00Final del cuento– ¿Todavía no te has dado cuenta, verdad? Ah, llevo tanto tiempo esperando este momento...<br />
>>Dicen que no hay nada peor que un alma herida. Debo dar la razón a las voces de la sociedad, son las únicas que me mantienen atada a la cordura. ¿Dices que podemos ir en contra del mundo? Claro que sí, podemos, pero juntos, no dejándonos un paso atrás el uno al otro. Esto no funciona como una carrera, no es un ascenso y el que primero llega gana. No es una competición.<br />
Sigo pensando, y deseando, y soñando, pero ya no estás en mis sueños. Te has expulsado de ellos, por voluntad propia. ¿Quién me lo iba a decir? Te has expulsado de ellos... quizá no, más bien te he expulsado de ellos.<br />
¿Qué más puedo contarte? No me has hecho daño. Me has agotado, simplemente. La mecha era corta, más que cuando nos conocimos, mucho más. Esa constante llama que tanto había preservado, incluso olvidado, aún así encendida, al parecer, se ha consumido en sí misma. Las brasas ya no existen, solo queda ceniza y aire que la dispersa. Ahora no hay nada. Ya no queda nada.<br />
<i>Te has vuelto la nada</i>.<br />
Creo que lo demás sobra. Ha sido un placer, supongo. Creo haber visto algo que no existía. No, miento, sí existe, latente, ahí abajo; pero hay un profundo lago que ocula la espada Excalibur, y creo que esta vez no tengo ganas de bucear e ir a por ella. No me apetece ser reina de la Nada.<br />
Por mi parte, creo que eso es todo. Ya no quedan ríos de sal, ni tinta, ni alma para dedicarte. Adiós, amado mío, tu recuerdo arderá con las llamas del olvido.>><br />
<br />
<br />
<i>Y así, la bruja, hastiada del príncipe que había robado su corazón, recuperó lo que era suyo y se dio la vuelta, para nunca volver.</i>Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-14194839368626124062019-06-23T03:56:00.001+02:002019-06-23T03:56:40.489+02:00Miss.El mar; su murmullo entre el barullo, un lenguaje aparte, y su aroma a sal y libertad.<br />
La arena. Fina, blanquecina, que se pega entre los dedos de los pies y molesta y agrada a pares.<br />
La calma. Esa que se siente cuando los pesares del alma se desvanecen y respiras aire puro.<br />
El bosque. El crujido de las hojas bajo tus pies al caminar, el no saber qué vas a ver una vez gires ese árbol que hay allí al fondo, donde la vista te permite.<br />
El viento. Chocando en tu cara, inconstante, pero firme y tenaz.<br />
Sentarme toda la mañana del sábado en el sofá. Viendo los dibujos, rememorando tiempos perdidos.<br />
Bailar. Bajo la lluvia, los focos, o bajo el cielo estrellado; lento, rápido, alegre, triste.<br />
Sonrisas. De esas tan bonitas que hacen que se derrita el corazón cuando las ves.<br />
Caricias. Como sean, donde sean. Pero de alguien concreto.<br />
<br />
Es curioso cuando la nostalgia acude a ti como una ola gigante. Cuando todo es hermoso tras el filtro del tiempo futuro.<br />
Echar de menos es natural, tal y como la tendencia a ensalzar los tiempos pasados.<br />
Pero ah, cómo escuece.<br />
De todo se aprende en esta locura llamada vida. De las causalidades, del pasado, del futuro, de uno mismo, de los demás, de los aciertos y de los errores.<br />
<br />
Luego, solo nostalgia.Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-58030762247166950792019-05-31T16:04:00.001+02:002019-05-31T16:05:07.630+02:00Canciones <br />
<div style="text-align: left;">
<i>No.</i></div>
<div style="text-align: left;">
Un, dos, tres. Cuatro, cinco, seis... y así hasta diez mil. </div>
<div style="text-align: left;">
La paciencia no es uno de mis fuertes.</div>
<i></i><br />
<div style="text-align: left;">
<i><i>No hay más.</i></i></div>
<i>
</i><br />
<div style="text-align: left;">
Es sencillo, una estocada y mueres. Sin más. El sino te abandona, al igual que la respiración. Muerto el cuerpo, el Alma a otra cosa.</div>
<i></i><br />
<div style="text-align: left;">
<i><i>Da igual.</i></i></div>
<i>
</i><br />
<div style="text-align: left;">
Porque no es importante, nada es importante. Solo el paso del tiempo. Ni siquiera la huella que dejes aquí, incluso eso es efímero.</div>
<i></i><br />
<div style="text-align: left;">
<i><i>No me importa.</i></i></div>
<i>
</i><br />
<div style="text-align: left;">
Nada. Solo mi ser, mi latido, mi esperanza.</div>
<i></i><br />
<div style="text-align: left;">
<i><i>Nada más.</i></i></div>
<i>
</i><br />
<div style="text-align: left;">
No estoy en condiciones de aguantar estupideces. La vida me exige raspar cada centímetro de mi piel para llegar hasta mi propia cumbre, o al menos a una de las muchas cumbres de esta gran cordillera.</div>
<i></i><br />
<div style="text-align: left;">
<i><i>Nunca más.</i></i></div>
<i>
</i><br />
<div style="text-align: left;">
Ah, la vida, cuántas sorpresas y desavenencias nos trae. Pero de todo se saca una lección.</div>
<i></i><br />
<div style="text-align: left;">
<i><i>Nunca más.</i></i></div>
<i>
</i><br />
<div style="text-align: left;">
Es el mismo trato del yo el que te proporciona bienestar. Es simple, se puede amar a alguien mientras uno se ama a sí mismo. </div>
<i></i><br />
<div style="text-align: left;">
<i><i>Nunca más.</i></i></div>
<i>
</i><br />
<div style="text-align: left;">
Tercera y va la vencida. El agotamiento emborrona las palabras de mis ojos. Mis manos frías dan calor a los resquicios de un ideal muerto. </div>
<i></i><br />
<div style="text-align: left;">
<i><i>Hasta aquí. </i></i></div>
<i>
</i><br />
<div style="text-align: left;">
¡Las vueltas, ah, las vueltas! Vuelve la clarividencia en estos momentos de agonía final. No te temo, muerte. Ni a ti, soledad. Abrazadme, bien fuerte, soy vuestra, alas de libertad.</div>
<!--/data/user/0/com.samsung.android.app.notes/files/share/clipdata_190531_155901_100.sdoc-->Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-25087255706203819342018-11-05T23:57:00.000+01:002018-11-05T23:57:09.224+01:00Who says?<i>Dicen que el buen artista es quien tiene algún trauma en su vida. </i><div>
<i>Dicen que las almas atormentadas son las que más historias cuentan.</i></div>
<div>
<i>Dicen que las mejores mentes están trastornadas, porque, claro, "aquí todos lo estamos, las mejores personas lo están".</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
Dicen, dicen.</div>
<div>
Todos locos.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Yo solo sé algo, y es la mejor certeza que tengo.</div>
<div>
Respiro. Y más profundamente que nunca.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Tal vez también estoy loca.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
O no.</div>
Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-34793030217759890962017-10-22T21:15:00.002+02:002017-10-22T21:16:17.620+02:00Return to the Madness"<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "calibri";">Cuando todo rastro del
pasado se pierde, tan sólo queda el vestigio del futuro que, aun siendo
incierto e inexistente, se nos es conocido su inmediata presencia, a través del
velo de los sueños y las pesadillas. "</span></i><br />
<i><span style="font-family: "calibri";"><br /></span></i>
<span style="font-family: "calibri";">Hace mucho tiempo de todo esto. Hace mucho tiempo del llanto. O no tanto, hay cosas que vuelven.</span><br />
<span style="font-family: "calibri";">Pero esta vez no, esta vez no. Suena a autoconvicción, lo sé, no hace falta que el viento hable. </span><br />
Pero el león se despertó hace tiempo y, cada día, soy más consciente de su presencia. De lo que es y lo que ha hecho, de lo que sabe y lo que aprende. Lo que hoy son días, otrora fueron años. Tres días por año vivido, el tiempo es la sensación más potente y magnífica del mundo.<br />
Cómo lo odio, y lo amo.<br />
Lo siguiente es volver a ser el fénix que siempre he sido. Y volar, alto otra vez. Ese es el secreto de la felicidad. Volar.Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-22360819097492772022016-11-11T01:08:00.001+01:002016-11-11T01:08:54.969+01:00Chaos' end (?)¿Para qué?<br />
Seguir los pasos de otros, pisar la arena ya marcada por las huellas, unas huellas que, cuando miras atrás, las ves desgastadas, atrapando entre sus grietas el polvo del tiempo.<br />
En esas huellas se ve todo el pasado. Ves unos pies pequeños, al inicio del camino, cómo van creciendo paso a paso. La primera colilla. Un boli que otro, desgastado, acompañado de otra colilla, o dos. Cuatro huellas a la par. De pronto, vuelven a ser dos, con marcas de arrastre, como una vía de tren. Otra vez dos huellas, firmes, danzarinas, definidas. Y vuelven a correr cuatro. Y un camino de vías y huellas intermitentes, difusas, nunca marcadas. Miles de colillas. Las huellas giran, ha habodo un baile, sólo se marcan las puntas de los pies. Ahora, firmes de nuevo. Y llegas al punto del hoy.<br />
Decisiones, el lamento universal.<br />
Recojo mis cosas, despacio, con lágrimas entremezcladas con halos de dolor y humo. Dejo, delicadamente, un alma en forma de corona en la almohada. Lo más doloroso.<br />
Dios ha muerto. El anhelo del caos es fuerte, pero toca buscar a más dioses.<br />
Amo la libertad del Caos, pero daña.<br />
Adiós, Caos.Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-4035165750199100822016-11-01T22:33:00.001+01:002016-11-01T22:33:50.279+01:00Sueño mortuorio<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>Rastros de sucio
camino<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>bordean el alma del
injusto.<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>Hierro en las venas,<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>Sangre armada en la
batalla<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>quema, desgarra y
araña.<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>Matando en soledad<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>la Muerte arraigada<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>brota del hielo y
fuego<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>una llama, en el suelo<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>carbón, ácido y sal.<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>Repugna al oído del
sordo<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>azul de cielo y mar,<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>juega con la baraja de
sentidos<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>la danza de un
irlandés,<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>metido en barril
podrido<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>y llorando; al lado,
un ciprés<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>que emana áurea
salvia,<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>atrapa entre sus
férreas ramas<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>el mundo del saber.<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>Con infame escarnio<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>una vieja que llora y
grita<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>arranca la piel en
tira<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>de un hombre que
suplica<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>“¡No demencia, si no
vida!”,<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>se sonríe ante sí<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>valiéndose ya en mundo<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>de jocosa compañía.<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>Y en este encuadre en
lienzo<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>retratado en vano seso<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>yo resido, habito (y
fenezco)<o:p></o:p></i></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i>cada nuevo atardecer.<o:p></o:p></i></div>
Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-5451965911438527812016-06-19T17:02:00.002+02:002016-06-19T17:03:11.726+02:00Bring me to life (lo que me has enseñado)A ser condescendiente.<br />
A tener paciencia.<br />
A valorarme como soy.<br />
A controlar mi genio.<br />
A odiarte.<br />
A amarte.<br />
A volverte a odiar, y de paso, también al mundo.<br />
A ser insensible.<br />
A creer en las armaduras y máscaras.<br />
A ver el mundo como un escenario real.<br />
A ser agresiva.<br />
A ser impulsiva.<br />
A calcular.<br />
A ser impasible.<br />
A crecer.<br />
A desconfiar.<br />
A no creer en la palabra "imposible".<br />
A ser libre.<br />
A actuar.<br />
A no cohartarme más de lo necesario.<br />
A vivir sin vida.<br />
A morir sin dejar de latir.<br />
A sufrir.<br />
<br />
Lo que nunca me enseñaste es a sentir amor.<br />
Eso sobrepasaba los límites del horizonte.<br />
No soy más que el producto de una multiplicación por uno, vagabunda que entierra su melancolía bajo un lirio en el jardín, la Prometeo de este Doctor Frankenstein.<br />
<br />
De mi a ti.Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-37627348632703530292016-03-23T19:03:00.000+01:002016-03-23T19:03:30.537+01:00<div style="text-align: center;">
<i>"Donde el alma de la gente no se apague con el tiempo,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>y no exista moraleja al final de cada cuento.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Porque hay cosas importantes por encima del dinero,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>donde yo no sea raro solo por que soy distinto a ti."</i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Amaral- Noche de cuchillos.<i> </i></div>
Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-20802601237760558202015-10-28T00:20:00.001+01:002016-03-23T19:04:18.578+01:00Fin del segundo acto (Nevermore)Toda la razón.<br />
Hay veces que el alma guarda odio. Hay veces que, en la faz de la tierra, tienes a tu enemigo dentro de tu cabeza, de tu corazón. Hay veces que tu voz te pide a gritos salir, y rogar a los dioses su perdón.<br />
Perdón por abandonarte. Perdón por dejarte de lado. Por no conservar tu fuerza, tu dignidad, tu orgullo y tu sitio. Es a los únicos que has de rogar.<br />
En ese momento, tu piel cambia de color, transmuta. Se vuelve oscura, gris, como la ceniza de un cigarro consumido. Tus sentidos se embotan, un oscuro halo asoma en tu aura. Tus ojos se llenan de rabia consumida por dolor, y, sin querer, ese enemigo sale de ti expulsado hacia fuera, calcinado, derretido. Una parte de él permanece, recogida en un rincón, un resquicio de lo que fue. Respeto hacia tus recuerdos, olvidando su importancia y magnificando su insignificancia. Todo gracias a los dioses.<br />
A los dioses del Caos, a la Reina Muerte, a la Sombra Oscura. Porque es ella quien te mantiene en filas, sin debilidad, sin sentir, sin corazón. Porque darías tu vida por ella, tan solo por el simple hecho de que nunca podrás evitarla.<br />
Algo ha cambiado, soplan vientos del norte.<br />
Me llaman a sus filas.<br />
La Reina reclama mi ánima. Y presta voy en su aclamo.<br />
<br />
<i>"... y la bruja vio en los ojos del príncipe la sombra del odio. Nunca lo pudo entender. Y presa del dolor y de la rabia, se giró y, con unas tijeras, cortó los hilos que le ataban a la barca del príncipe; se giró, sin querer ver la tormenta tras ella.</i><br />
<i>Y se heló su corazón.</i><br />
<i>Y se convirtió en la sierva del Mal que siempre supo que d</i>e<i>bía ser."</i><br />
<br />
<br />Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-38505051820193077422015-10-17T22:04:00.001+02:002015-10-17T22:06:07.487+02:00Nostalgia romántica (I): kamikacismo erráticoNo hay mejor que este impuro momento para dedicar unas palabras a mi amadísima hoja en blanco.<br />
Ella siempre fue dispuesta, fiel y nunca me hacía sentirme mal conmigo misma. Nunca reprochó, hasta en los peores momento, de todas aquellas cosas que llegué a volcar en ella. Siempre estuvo tras mis pasos, desde tierna edad.<br />
Ahora, le dedico toda mi devoción.<br />
El arte de la escritura ha sido, como bien todo buen lector sabe, el arte de unos pocos de plasmar su, llamémoslo, realidad, ya sea en un mundo imaginario o en el real. Qué sería de nosotros, las almas perdidas, si el dulce rasgar del papel en contacto con el bolígrafo no existiera.<br />
Tanto daño han hecho las nuevas tecnologías... estamos perdiendo el romanticismo.<br />
Bueno, la sociedad en general está perdiendo el romanticismo.<br />
Los valores son tan simples... pero las almas perdidas tratan de ahogarlos en el más profundo de los recovecos de su efímero cuerpo para no denotar tono de burla o sarcasmo entre los alienados.<br />
Qué pena, pobre romanticismo.<br />
Sin embargo e hipócritamente, hasta una servidora ha hecho lo que critica. Esconder el romanticismo en burda objetividad. Como siempre, la objetividad y el raciocinio están sobrevalorados. ¿Qué hay de aquellas personas que creen, indiferentemente a lo que el mundo las diga, que una simple flor es la representación de lo más puro e inocente que podamos ver? Ah, los románticos, qué seres.<br />
Servidora es una romántica. Esos momentos de reflexión individualista, faltos de egoísmo (tan característico en los tiempos que corren), ese anhelo y melancolía por el feliz pasado, ese sentimiento de dichosa felicidad que embriaga tu presente, y esa eterna oscuridad que el futuro alberga; eso es romanticismo.<br />
Pero bien está decir que las almas perdidas, aunque probablemente saciadas de versos y hermosas palabras dignas de ser soltadas a la luz de la luna, también se alienan. La experiencia, esa gran y dolorosa dañina que corrompe la inocencia de las almas perdidas.<br />
No podemos perderla el respeto, a la experiencia. Pero finalmente es el eterno mal que hace que la alienación sea posible. Basamos nuestros actos futuros en ello, en que, por ejemplo, una vez nos dañaron, no volver a caer en la misma piedra; no somos conscientes de que los errores nunca se repiten, siempre te traen algo nuevo y, con ello, una nueva aventura.<br />
Aventura, ah, otro gran vocablo romanticista. Siempre con el sentido de la impulsividad a flor de piel, ese arranque, estallido que sale directamente de lo más profundo de tu ser para, por fin, hacer algo que, como bien despreciaría, la objetividad y el raciocinio, en otro momento, te frenaría a realizar.<br />
¿Por qué no dejarnos llevar por la impulsividad? Unos lo hacen y les va bien; otros, los objetivos (inclúyanme en este grupo), no. Luego llega el arrepentimiento, la amargura y la... nostalgia. Cuán bella es la nostalgia.<br />
Sin duda, somos seres alienados. Pero nunca es tarde para, como se diría de forma tan común, "dejarnos llevar por nuestro corazón".Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-11187968484440801652015-10-12T19:32:00.001+02:002015-10-12T19:33:03.267+02:00Confesiones de un alma errante (wide awake).Lo primero que piensas es que es imposible. Lo segundo... es que lo sabías, en lo más profundo de tu corazón, lo sabías. Aunque te duela. ¿Qué te esperabas? De esta situación es increíble la de hostias (con perdón por la expresión) que te has llevado.<br />
Y no aprendes, no.<br />
Es innombrable. Increíble. Sí, es verdad. Todo cierto.<br />
Y la verdad, es que duele. Como mil cuchillos clavándose en lo más profundo de tu corazón.<br />
Mentiras. Mentiras y más mentiras. Miles de palabras se cruzan entremezcladas en mi mente: risas, besos, dolor, felicidad, paseos, locuras, estupideces, piques. Dolor, dolor, dolor.<br />
Despertar.<br />
Es el último golpe. Y esta vez es una promesa. No hacia mí misma, si no hacia el mundo. Una promesa que me obligo a cumplir, cueste lo que cueste.<br />
No es cuestión de cambiar de actitud repentinamente, no; es cuestión simplemente, de... ¿no dejar que te afecte? No, amigos, no. Es cuestión de endereza, es cuestión de "hacer un muerto y enterrado".<br />
Pero uno real. Muy real.<br />
Tal vez esta sea la entrada más sincera que he escrito nunca. No sé realmente ni por qué la escribo. Tal vez porque, ahora mismo, no sé cómo de otra forma puedo expresar lo que siento, lo que pienso.<br />
Miles de tacos se pasan por mi cabeza, ninguno agradable. ¿Merece la pena plasmar eso? No, no lo merece. Suelo tender a la burdeza como recurso fácil. No quiero más lo fácil.<br />
Mi principal problema, en esta vida y entre tantos, es que no he sabido nunca enfrentarme a mis miedos. ¿Por qué? A saber, tal vez he estado muy sobreprotegida en mi infancia. no sé exactamente el motivo, tampoco me importa. Pero tenía que estallar por algún lado, en algún momento, tendría que empezar a enfrentarme con mis miedos.<br />
Este problema es el nudo de todos los demás: falta de constancia, indecisión, irresponsabilidad; como alguien dijo una vez, <i>inestabilidad</i>. La inestabilidad ha nacido a mi escaso valor. A mi constante inseguridad. Al mucha palabrería y poco acto.<br />
Llega un momento que cansa. Estoy saciada de callar.<br />
Estoy hastiada de sufrir.<br />
Estoy harta de tener miedo.<br />
Por ello, no queda otra que coger la espada, y pegar una estocada. O luchas, o mueres. Es un nuevo precepto. Y no puedes dejarte morir. No es una opción, es una realidad. Cueste lo que cueste.<br />
No es cuestión de objetivos: el objetivo es vivir. El objetivo es la felicidad.<br />
Para ello, debes ser tú. Debes tener el valor de colgar tu máscara en la pared. O quemarla, da lo mismo. Ser impulsivo a la par de racional, no dejarte llevar (con determinadas excepciones).<br />
Es muy sencillo, pero siempre he dicho que me gustaba lo complicado.<br />
Por ello, ahora mi corazón ha acabado de morir. Resucitará, no lo dudo. Renovado, de sus cenizas, como ave fénix. Pero no será el mismo. Nunca lo volverá a ser. Si la niña de hace años murió, ahora ha muerto la adolescente que debía ser.<br />
Toca ser adulto, con todas sus consecuencias.<br />
Aceptar, y luchar. Por uno mismo. No por orgullo, si no por dignidad.<br />
No dejar que te rompan, no otra vez. <i>Nunca más. </i><br />
No volver a caer. <i>Nunca más.</i><br />
No dejarte engañar, ni dejar que crean lo que no es. <i>Nunca más.</i><br />
Vivir o morir. Ese es mi trato, mi radical trato.<br />
Enfrentarme a mis miedos o dejar que me abduzcan. Esa es mi promesa.<br />
Enfrentarme a ti o caer. Ese es mi juramento.<br />
Y aquí termina este cúmulo de pensamientos, no porque no tenga más, si no porque es mejor dejarlo así. Todo pasa por algún motivo, o eso dicen. Yo creo que así es. Algo bueno acabará pasando, eso está claro. Increíble, pero cierto.<br />
Y esta vez, no me atrapará en mi ingenuidad. <br />
<br />Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-34693583380855059742015-10-06T14:22:00.001+02:002015-10-06T14:22:13.578+02:00;<div style="text-align: center;">
<i>"Y vivo sin vivir en mí, </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>y muero cada hora que se escapa sin saber de ti.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Lo siento tanto, tanto amor,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>me duele el corazón.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>A día cero se acabó,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>y yo sigo sin tu absolución.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Esta madrugada llueve en la ventana de mi habitación;</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>esta madrugada, llueve en la ventana de mi corazón."</i></div>
Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-82108543156317294962015-10-04T18:46:00.001+02:002015-10-04T18:47:11.587+02:00Set fire to the rainHuracanes de viento y fuego arrullan mi sueño nocturno, virando todo lo establecido, poniendo aquella habitación llamada mente patas arriba. Vendavales de indecisión abruman mi pensamiento, alteran el corazón en sus más invisibles recovecos. Oleadas de confusión ahogan aquello que se suele llamar sentimiento.<br />
<br />
"Yo no siento". O eso es lo que me repito todas las mañanas cuando, nada más levantarme, miro hacia el reflejo del frío espejo. "Yo no siento", me repito. Lo memorizo, me lo grabo en el alma, lo tatúo en mi sangre, hasta que cada célula de mi cuerpo consigue hacerse a la idea de ello.<br />
"Yo no siento". Es lo mejor que puedes llegar a hacer para enfrentarte fría y objetivamente a las situaciones cotidianas. Un problema en el trabajo, un imprevisto que obliga a redoblar tus esfuerzos, situaciones puntuales que te llevan al límite de tu carácter. "Yo no siento", me repito. Y por el momento, en lo cotidiano, me va bien.<br />
<br />
Yo no siento, pero siento. Siento cuando afloran las palabras por la punta de mis dedos al rozar el teclado de mi ordenador. Siento cuando huelo el perfume de la lluvia al caer en el abrasado asfalto.<br />
Siento cuando abro un libro y aspiro el alma del autor. Siento cuando veo a un niño acercarse y darte una inocente y brillante sonrisa, capaz de mover diez mundos con su fuerza.<br />
Siento cuando me traicionan. Siento cuando oigo insidiosas palabras contra algo que me importa. Siento cuando me dejan de lado. Siento cuando me hacen daño. Siento cuando, con la ayuda de una punta y un martillo, aprovechan las grietas ya existentes de mi corazón para robarme un trozo del mismo. Siento cuando el frío de la humanidad me hiela el corazón. Siento cuando, de repente, un angustiante vacío en mi pecho me recuerda que mi alma ha desaparecido.<br />
<br />
Siento cuando me autoengaño, diciendo que no siento.<br />
<br />
La vida, a pesar de todo, continúa. Continúa sin ser exactamente igual que el día de ayer. Y todos sentimos, aunque finjamos no hacerlo. Y todos sufrimos, aunque nos riamos frente a la mención de la palabra. Y todos amamos, aunque tengamos el corazón deshabilitado.<br />
<br />
Aún así, queda un aliento de vida. Un respiro despreocupado que te da fuerzas para otro día más. Otro día que te dices que no sientes, aunque por las noches seas un mar de sentimientos que no paren de fluir. Aunque un día a la semana ahogues tus sentimientos en alcohol. Aunque, por unos instantes, mueras, para volver a renacer con más experiencia, más peso, que se empieza a reflejar en los ojos y en los silencios.<br />
<br />
El vendaval empieza a amainar, el oleaje remite. Otro día, otro momento.<br />
"Yo no siento", me repito.Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-55884380079039658982015-08-23T22:32:00.002+02:002015-08-23T22:32:32.023+02:00CamilaCamila tenía una sombra en los ojos. Nadie sabía por qué, ni siquiera ella misma. Pero ahí estaba, un día se posó en su mirada, como un cuervo acechando la noche, implacable.<br />
Camila lloraba por las noches, y no sabía por qué. Recordaba la primera vez que le pasó, despertó de su sueño, un lindo sueño para una princesa como ella; sus ojos lloraban, su pecho se angustiaba, mas Camila no sabía por qué.<br />
Cuanto mayor se hacía, más cubría la sombra los ojos de la niña. No siempre se la veía, tan solo en los días de lluvia, cruzando como un relámpago, recorría cada centímetro.<br />
Camila no entendía por qué. Su madre la dijo que, cuando nació, un alma entró dentro de ella, un alma triste y apenada, melancólica, y ahí se quedó a vivir. Mientras se lo contaba, su mamá solía peinar su oscura melena, antaño rubia. La sombra.<br />
Camila no se quiso mirar nunca en el espejo. Temblaba ante él. No sabía cómo era, solo miraba sus fotografías, antiguas y desgastadas. Su sombra, la sombra.<br />
<br />
Camila, has entendido el por qué de tu sombra. Ay, Camila, Camila, nadie te obligó. Nadie te empujó a hacerlo. Nadie quiso que arrancaras vida con tus manos. Ay, Camila, la sombra quiso advertirte de ello. Nunca la escuchaste. Nunca quisiste oír sus lamentos, ni sentir su dolor. Bloqueaste tu alma por miedo. La sombra te lo advirtió. Esa sombra de ti misma. Ese retazo del futuro que no quisiste sentir. Esa alma tuya mortificada desde el principio de tu existencia.<br />
<br />
La sombra de Camila ya no está. Tampoco Camila. Tuvo miedo, y quiso arrancarse su sombra al entender su razón de ser. Y ahí está, con vida en sus manos, muerte en la existencia.<br />
<br />
Camila tenía sombra en los ojos. Nadie sabía por qué, ni siquiera ella misma.<br />
<br />
Camila. ¿por qué no quisiste mirarte en el espejo y preveer en tu angustiada mirada a la sonriente Muerte?Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-71288008317128135972015-02-01T01:53:00.001+01:002015-02-01T01:53:56.051+01:00Ley 3+2 (y política" for and by dummies")... y esta es la nueva ley. ¿Qué os parece, señores? Particularmente, a mi me parece una basura. Pero sin ánimo de ofensa, no vayan a meterme en la cárcel por "atentado contra la ley", o algo así (las pelis americanas dañan el cerebro, si no, pregunten a aquel que dijo que se acogía a la quinta enmienda).<br />
Esta noticia da que pensar. Creo que tal vez sea la gota que colma el vaso de muchas personas, me incluyo en el club aun sin saber de su existencia. Pero hay que ir por partes, claro está, todo unido pero separado. Basémonos en el gran eslógan que tenemos: Spain is different.<br />
Empecemos por la básica: la educación, que es un tema largo y extenso como para dedicarle un periódico aparte. Esto, en Europa, funciona. Sí, como Bolonia. También porque miramos a Europa para copiar su sistema en lo que nos interesa. En Europa funcionan muchas cosas que, en España, son absolutamente inviables. ¿Por qué? Por muchos motivos y razones que, para qué negarlo, vienen totalmente a cuento. Empecemos por la primera: España tiene un problema de gobierno. No es un problema de izquierdas, derechas, o de coletas. Es un problema mucho más profundo, nuestra maravillosa corrupción. Unos por aquí, otros por allá, todos robamos. Lo más triste es que, realmente, esto lo hacemos también la clase baja (¿dónde quedará la media? Aún recuerdo aquellos programas que te enseñaban a vivir con mil euros como si fueras prácticamente pobre.). Qué bonito ver las grandes cantidades, las que salen en la tele. Pero nos indigna que suban los impuestos. Nos molesta pagar el IVA. Quién no ha intentado evadirlo, pregunto. Quién no realiza chanchullos con la ley. No es una excusa para cubrir a los políticos, es más bien un "quien esté libre de pecado, que tire la primera piedra". Lo peor de todo es que esa es la excusa que nos pueden poner a nosotros. No digo que todos hayamos robado (por favor, aún queda gente honrada), pero nos hacemos los indignados por grandes cosas que, listos de nosotros, si estuviéramos ahí... ¿no haríamos? Hipocresía aparte, señores, las estáis haciendo. Nos volvemos listos para buscar huecos legales para poder conseguir nuestros objetivos. Le preguntamos al del taller si puede quitarnos el IVA. Nos parece mal pagar impuestos al Estado. ¿Creéis que eso es algo que suceda en Europa? Seguro que gente hay, nunca se puede excluir, pero la mayoría, por su bienestar, prefieren pagarlos. El Estado en sí no está mal montado, los que lo forman y participamos de ello somos los auténticos papanatas. Señores, díganme, ¿quién no ha ido al médico a pedir recetas para que te cobraran un medicamento de cuatro euros por dos? Y esto sin pasar necesidad, solo por el hecho de no pagar.<br />
Ahora bien, ciudadanía aparte. Políticos, corrupción, y esas cosas. Os podría sorprender la de mierda que se puede sacar de ahí. De donde más. Tenemos un problema serio. Nada nuevo digo. Pero también digo, un problema que la ciudadanía se ha buscado. ¿Por qué? Voto por castigo. Hastío. "Todos son iguales". Y luego nos enfadamos cuando decimos eso de hombres o mujeres. Hipocresía de nuevo. Así vamos. "Si el PP lo hace mal, pues al PSOE", y viceversa. Caballero, argumento equivocado; qué le parece si lee un poquito más. Ahora nos echamos las manos a la cabeza, mas recuerdo el día de las pasadas elecciones. Mayoría absoluta. ¿Y ahora es quien votó el que más llora? España, el rey del dramatismo y la autocompasión. ¿Cómo, con perdón, tenemos los santos cojones de llorar por algo que nosotros elegimos? Ojo, que siempre hay que tirar del individualismo repentinamente, "yo no lo voté". Claro. De cien personas, cero le votaron. Claro. No nos gusta admitir los errores. Hipocresía one more time.<br />
Somos "asín". Nos gusta quejarnos, robar, aprovecharnos de lo que podamos sin exigencias a cambio. Somos un país de vagos, corruptos, decadentes, asertivos y autocompasivos que miramos a Europa para lo que nos interesa (y seamos lógicos, no somos Europa, aunque lo digan los libros de texto). Tenemos nuestro lado bueno: se nos da la fiesta de puta madre (lógico, muy lógico, el tiempo cultural lo dedicamos a beber).<br />
Espera, que alguno saltará: "perdona, yo no soy así, no quiero pertenecer a esto". Ni yo, pero piénsalo cuando vayas a la Seguridad Social a que te curen una gripe. Piénsalo cuando en un futuro lleves a tus hijos a clase (excluyo los de pago, ahi cada uno se busque las habichuelas). Acuérdate de ello cuando vayas a la biblioteca. O mejor, reflexiona cuando estés en tu casa, haya una huelga y no vayas porque "los días de huelga son de quedarse en casa". Deja que los demás luchen por tí, no luches tú. Sí, efectivamente, eres español.<br />
En España falta lo más importante que el resto de Europa sí tiene: unión. Miremos por el Estado como algo grande. Ya lo decía Aristóteles, ¿no?, la polis está formada por el ciudadano, en resumidas cuentas. Bien, españolito de a pie, sé ciudadano. Mira por tu país, lucha por él y así tal vez consigas justicia. No dejes que nadie saque tus castañas del fuego. Se nos olvida que quienes nos gobiernan están ahí porque nosotros lo hemos decidido. Tal vez suene a reclamo de revolución, quién sabe, pero ¿por qué callarse? Si tan harto estás, ¿por qué no luchas por defenderlo?<br />
Ahora bien, dar caña a la política, evidentemente, nunca puede faltar. Y aquí me divido en tres (antes en dos, el coleteo parece ser muy mainstream). Señores políticos, lo primero, ¿por qué? Bueno, es absurdo preguntar, dado a que sois, os creéis dioses. Cuán equivocados estáis, pero bueno. Cada uno con sus pajas mentales, no os juzgo. Quizá os veáis más vulnerables cuando alguien use la violencia, como con nuestra "adorada" Carrasco. Es una suposición, allá cada uno.<br />
Ahora, vamos a por los favoritos de esta nuestra "Spain": el PP. Amigos nuestros, ¿Qué estáis haciendo? Sed más listos, tener contento al ciudadano es tener contento a tu fuente de alimentación. Vais a robar, os vais a pasar, ya os viene en los genes, qué le vamos a hacer, pero sed más finos. No os penséis que vamos a ignorar el hecho de que echéis a la gente de sus casas, de que pidáis dinero a la UE (que vaya geta, macho, vaya geta), nos digáis que no es para pagar empresas privadas (bancos, bancos everywhere), y nada más el primer billete os roza el dedo ya lo tiene Bankia. ¿Deudas con Bankia? Pues haced lo que los ciudadanos hacemos continuamente; vaselina, culo en pompa, y pon el colchón. Porque así nos estáis tratando. Si tanta campaña hacemos para "quedar bien" (já, no sé ni cómo lo intentáis, más pruebas de la caradura que nos rodea), ayudad de verdad. Esto es como la viejecita que dice "ay, no no, si yo dono en Cáritas (Iglesia, tema aparte que abordaremos en otro momento), en Cruz Roja, en ACNUR, y en Manos Unidas", y luego escuchas "putos moros, a ver si se largan". Volvamos a la hipocresía, caballeros. Es mi palabra favorita.<br />
Ahora, PSOE. ¿Qué hacéis? ¿A qué esperáis? Ojalá no a vaciar las arcas, y a tirar dinero en infraestructuras y ayudas innecesarias. A vosotros se os pide todo lo contrario que a nuestros amigos: control. No cagarla. No se os cede oportunidad por miedo a otra hecatombe. A que castiguéis a vuestros corruptos (joder, del PP me espero impunidad, de vosotros es una decepción), a que no permitáis que las cosas que están ocurriendo pasen. Tendríais que ser los primeros en salir a la calle a ayudar. Y dejar de dedicaros a tirar mierdecillas al PP por el "placer de insultar". No. Moveos, lentos. Otra muestra más de que "Spain is different". Una derecha caradura y una izquierda vaga. Lo que nos faltaba, no nos llegaba con cómo somos ya la ciudadanía (perdón, perdón, se me olvidaba: la <i>low</i> class).<br />
Ahora, Podemos. ¿Quienes sois, de dónde venis? Sabemos qué queréis. Yo no me fío de la moneda bolivariana, personalmente, y menos de uno que se apellide Monedero. Creo que la universidad española aun está esperando el 20% de los beneficios que acordasteis dar. Ah no, que de repente se creó una empresa. Bueno, no digo más.<br />
No voy a dejar una mención especial a mis utópicos "anarcas" y comunistas. Qué majos sois. Mucho ruido y pocas nueces. Unos antisistema. Anti... ¿Qué? Neguemos un sistema, neguemos una coordinación, libre albedrío. Los segundos... igualitariamente injustos. Olvidemos el criterio humano, de hecho, ignoremos el hecho de que somos animales con instintos, uno de los cuales es la propiedad. Compartamos, venga. Pero más te vale que compartas todo, si no, a la hoguera. ¿O cómo va si no?<br />
Mi opinión es tan válida como la de cualquier otro, más no absoluta. Estoy abierta a nuevas explicaciones, sugerencias. Mas bien, hipocresía española, "quien esté libre de pecado, que tire la primera piedra".Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-63631528442740798822015-01-18T18:30:00.002+01:002015-01-18T18:31:22.147+01:00.-<div style="text-align: center;">
<i>I'm sorry and I love you.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Sing with me "Bell Bottom Blue".</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>I keep from searching for an answer </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>'cause I need you more than dope.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=1iSd_wTuA3U">Lady Gaga- Dope</a></div>
Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-66778219537214049752014-10-22T21:59:00.001+02:002014-10-22T21:59:53.313+02:00Réquiem (Wolfgang Amadeus Mozart)Hoy era un día grandioso, un día glorioso. Hoy, la luz volvía a mis ojos, mi mundo volvía a abrirse, un camino llano y de triunfos, rodeado de infinitas efigies marmóreas, de un blanco pulido que resplandecían bajo los rayos del sol. Ese era mi día.<br />
Y digo era, no es. Una gran ventisca apareció en mi maravillosa visión, que tornó el esplendoroso camino en oscuridad y maldad. Las efigies cambiaron su rostro, antes amable y bondadoso, en uno rebosante de furia, maldad y terror. Sus blancos ojos inexpresivos se volvieron rojos brillantes, como luceros, y se me clavaban fijamente en el rostro, incitándome a unirme a su eterna lucha maligna.<br />
Entre el viento, la lluvia, la oscuridad, el mal... recordé unas palabras de un antiguo filósofo que me incitaban a unirme a aquellas figuras, a aquellos pétreos y negros espíritus, atrapados en la eternidad. Mas un intento de bondad de mi ya debilitado corazón me paralizó durante unos instantes. Las figuras me llamabas en escalofriantes susurros, me exigían, reclamaban mi alma entre sus filas.<br />
No pude resistirme; me vi abocada a aquel bucle de destrucción, a aquella vorágine de terror aprensivo. Mi inicial miedo, sin embargo, iba desapareciendo cuanto más avanzaba; mi rostro perplejo se iba relajando, mis músculos iban soltándose. Dentro de aquella temible maldad había... calor. Un calor inexplicable, un calor digno de admiración. ¿Hubiera encontrado ese calor dentro de la bondad? ¿Hubiera sabido lo que era la maldad si la hubiera rechazado? Evidentemente, no. Fue una extraña sensación; paso a paso, con cada mirada, hacia un lado y hacia otro, iba fascinándome cada vez más con aquellos rostros, que me seguían el paso con la cabeza y sonreían, mostrando unos afilados y puntiagudos dientes. Pero no era una sonrisa de maldad. O bueno, tal vez sí. Empecé a ver almas torturadas en sus ojos, en sus sonrisas, en sus cuerpos, retorcidos. No vi maldad en ellos; solo dolor, un inmenso dolor que atenazaba cada una de las partes de aquel camino.<br />
La ventisca se tornó un suave viento helado; la tormenta, se volvió llovizna, entremezclada con ceniza, dejando mi ropa gris y negra. Mi fascinación iba en aumento, paso a paso, y sin ser consciente de ello, Poco a poco, el esbozo de una sonrisa fue asomado a mis labios.<br />
La maldad; ¡cuán ingenuidad! La maldad surge de algo mucho más profundo, mucho más allá de cualquier círculo que Dante pudiera haber descrito. No, la maldad surge directamente de la felicidad; de un corazón roto, de unas lágrimas bajo la lluvia, de un sentimiento desgarrador de ira, de un pecado capital; de un amor imposible, de un adiós antes de tiempo, de una enorme traición.<br />
Entendí todo esto a medida que caminaba. Aun sigo caminando, pero ahora las figuras bajan de sus pedestales y, con paso firme y silencioso, cuan caballeros fieles, me siguen, formando una especie de ejército tras mis pasos. Saben que me voy a unir a ellos. Saben que deben acompañarme, saben cuál será mi destino. Saben que les guiaré, y que lo haré bien. Saben que les comprendo, porque todo ese dolor que albergaban en sus corazones ahora también lo alberga el mío.<br />
Voy de camino hacia la más eterna oscuridad, más el miedo ha desaparecido. Solo quedan de él aquella fría brisa, la llovizna, las cenizas, y aquella mujer abandonada en la en la entrada del camino, desplomada, sin vida, en el suelo. Aquella que fui y que nunca volveré a ser.Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-774186203313401581.post-6957812628995176402014-09-29T02:25:00.001+02:002014-09-29T18:21:21.442+02:00Viure Lliure (or how to make friends and enemies)El tema de "Catalunya independent" siempre me ha dado mucho que pensar, empezando por el momento en que el tema ha saltado tan de repente. Hasta hace bien poco, solo conocíamos el movimiento independentista vasco, es cierto; aunque he de decirlo, la independencia catalana es una idea manejada desde hace muchos años ya, aunque como movimiento de pocos. ¿Por qué saltó Catalunya con la misma historia? ¿Por qué ahora? La situación lo requería. La situación demandaba un movimiento rebelde. Pero no porque debiera haberlo, no justificadamente; este "movimiento" ha sido fomentado única y exclusivamente como método "cortina de humo". Y esto nos lo ha confirmado las recientes noticias de la familia Pujol i Ferrussola (todos sabemos que esto estaba planeado que fuera destapado después, es una auténtica lástima).<br />
Segundo asalto: vamos a realizar un referéndum. Una vez tenemos la cabeza de los catalanes llena de pájaros, unicornios y demás purrela política (no penséis, que claro, cuatro números y tres gráficos ya convencen a la población de ello), "ofreceremos" la "posibilidad" de "realizar" un "referéndum" como "método de consulta". Entrecomilladamente todas y cada una de las palabras, claro; esto quiere decir "vamos a hacer unas votaciones obligatorias y como salga que sí, evidentemente, vamos a tirar para adelante". Seamos cuerdos, y por partes: primero, ¿a qué el paripé del referéndum? Fácil, volvemos a utilizar al pueblo para conseguir nuestros objetivos, así podemos seguir cobrando hasta el aire que consumen por segundo (mucho dicen de los catalanes, pero señores, solo les falta pagar por respirar, a precios europeos con salarios españoles, evidentemente; ya sabéis, "<i>Barcelona es bona si la bossa sona</i>", o más bien "<i>Barcelona es bona si la butxaca dels que la guien és plena</i>"). Segundo, y esta vez, dirigiendo la voz al gobierno español: ¿por qué no dejarles votar? Es anticonstitucional, de acuerdo; es horrible, muy feo y rompería la unión de España, vale, maravilloso. Pero (como siempre, hay un pero) seamos coherentes: no le dejes coger al niño la piruleta, y se pondrá bobo para conseguirla. Esto es lo que está pasando ahora mismo: Catalunya (perdón, Mas) es la niña que se pone boba porque la dices que no. Si sabes que una vez le dejes, va a pasar todo, déjales, si total, la constitución ya de por sí necesita una reforma. Ojo, que les dejes votar no significa que vaya a ser una decisión a cumplir; pero no les digas que no o ya les tienes bobos para el resto del día; si total, van a hacer lo que les salga de las narices, que para eso son Catalunya, ¿no?<br />
Tercer asalto: ha salido que sí. Vale, ¿y qué? La ONU ya ha afirmado que no les va a aceptar como país. ¿Cuánto durarían sin España? ¿Cómo iría la cosa? ¿Cuántas personas serían separadas de sus familias? Porque recuerdo, Catalunya está integrada mayoritariamente de gente del resto de España, no nos engañemos; hijos de gallegos, andaluces, castellanos, y un largo etcétera pueblan (y pagan) la autonomía. Si soy hija de malagueños, ¿qué tengo que hacer para salir de Catalunya a ver a mi familia? Sin la ONU, no puedo viajar tan "<i>lliurement</i>" como me gustaría. ¿Qué ventajas tiene esta historia? Seguirán pagando medicinas (aunque las pensiones sigan siendo, en muchos casos, una mierda), el euro por receta, no nos olvidemos de ello; mantendrán los sueldos basados en los españoles (ley de la conversión de euros a pesetas: los sueldos se cambian a calculadora, los precios... Manolo, ponle a esas 1000 pelas una coma, que sean 10'00 euros).<br />
Tal vez todo esto salga bien; particularmente, no me lo parece, y otras nimiedades que me dejo en el tintero pueden valer para razonar el por qué no puede ser. Todo hay que decirlo: soy catalana, hija de gallegos, residente en León, tal vez no sea del todo objetiva (la cabra tira al monte, pero el conocimiento de otros mundos abre fronteras).<br />
De todos modos, igual al señor Mas esto le parece una bobada, "<i>si no em parles en català no t'entenc". Dons bé, senyor Mas, podem agafar una cadira, un café, si vol podem prendre una cervesa; ara que parlem el mateix idioma, escolti, i pensi vostè en el proper futur de la seva autonomía, o millor dit, de la seva pretensió de pais.</i>Victoriahttp://www.blogger.com/profile/02445291609503749850noreply@blogger.com0